Antydepresanty a leczenie bólu w zaburzeniach stawu skroniowo-żuchwowego

Antydepresanty (amitryptylina, duloksetyna, nortryptylina) mogą redukować ból i poprawiać funkcję stawu skroniowo-żuchwowego.

Najlepsze efekty osiągano w połączeniu z artrocentezą lub szyną okluzyjną.

Citalopram wykazał najmniejszą skuteczność.

Wyniki należy interpretować ostrożnie z powodu małej liczby uczestników badań.

Antydepresanty w terapii TMD – co mówią badania?

Zespół naukowców z Uniwersytetu Alberty w Edmonton (Kanada) przeanalizował randomizowane badania kliniczne dotyczące stosowania leków przeciwdepresyjnych u pacjentów z przewlekłym bólem stawu skroniowo-żuchwowego. Do analizy włączono siedem badań, obejmujących od 12 do 80 dorosłych osób, które przez co najmniej trzy miesiące zmagały się z dolegliwościami TMD.

Badano skuteczność takich leków jak:

amitryptylina,
duloksetyna,
nortryptylina,
citalopram.

Terapie te analizowano samodzielnie oraz w połączeniu z metodami niefarmakologicznymi, m.in.:

artrocentezą,
szynami okluzyjnymi,
blokadą punktów spustowych.

Wyniki badań

Duloksetyna + artrocenteza – skuteczniejsza redukcja bólu i poprawa funkcji niż samo nakłucie jamy stawowej.
Amitryptylina + szyna okluzyjna – wyraźne złagodzenie bólu i lepsza funkcja stawu.
Nortryptylina + gabapentyna – znacząca redukcja bólu i napięcia mięśniowego.
Citalopram – brak przewagi nad leczeniem w grupie kontrolnej.

Ograniczenia badań

Autorzy podkreślają, że liczba pacjentów w badaniach była niewielka, co ogranicza możliwość uogólnienia wyników. Konieczne są dalsze, szerzej zakrojone badania, aby jednoznacznie określić rolę leków przeciwdepresyjnych w terapii TMD.

Podsumowanie

Antydepresanty mogą stanowić wartościowe uzupełnienie terapii przewlekłych zaburzeń stawu skroniowo-żuchwowego.
Najlepsze efekty uzyskuje się w terapii skojarzonej – farmakologicznej i niefarmakologicznej.
Wyniki badań są obiecujące, ale wymagają dalszej weryfikacji na większych grupach pacjentów.