Wzrost liczby porad stomatologicznych w 2024 roku – analiza trendów i dysproporcji regionalnych

Wzrost liczby porad stomatologicznych w 2024 roku, mimo spadku liczby praktyk dentystycznych finansowanych publicznie.
Dysproporcje regionalne w dostępności do opieki stomatologicznej – najwięcej praktyk w województwie mazowieckim, najmniej w lubuskim i opolskim.
Zmiany w strukturze pacjentów – większość praktyk stomatologicznych zlokalizowana w miastach, dominują indywidualne gabinety.
Konsekwencje dla systemu opieki zdrowotnej – jak zmiany te wpływają na dostępność i jakość świadczeń stomatologicznych w Polsce?

Analiza trendów w opiece stomatologicznej w 2024 roku

W 2024 roku Główny Urząd Statystyczny opublikował dane, które wskazują na złożoną sytuację w polskiej opiece stomatologicznej. Z jednej strony odnotowano wzrost liczby udzielanych porad stomatologicznych, co może świadczyć o rosnącym zapotrzebowaniu na tego typu usługi. Z drugiej strony, liczba praktyk dentystycznych realizujących świadczenia finansowane ze środków publicznych zmalała. To zjawisko wymaga głębszej analizy, ponieważ może wpływać na dostępność opieki stomatologicznej dla pacjentów.

Według danych GUS, na koniec 2024 roku działalność prowadziło łącznie 27,3 tysiąca podmiotów ambulatoryjnej opieki zdrowotnej. Wśród nich zaledwie 2,5 tysiąca stanowiły praktyki stomatologiczne finansowane publicznie. Co istotne, mimo ogólnego wzrostu liczby przychodni medycznych w kraju o 765 w skali roku, liczba praktyk lekarskich i stomatologicznych zmniejszyła się o 4,2% w porównaniu do 2023 roku. To oznacza, że obecnie działa ich zaledwie 3 tysiące.

Dysproporcje regionalne w dostępności do opieki stomatologicznej

Jednym z najważniejszych wniosków płynących z raportu GUS są wyraźne dysproporcje regionalne w dostępności do opieki stomatologicznej. Najwięcej praktyk stomatologicznych zlokalizowanych jest w województwie mazowieckim, gdzie działa ich 3,9 tysiąca. Z kolei najmniej gabinetów stomatologicznych znajduje się w województwach lubuskim i opolskim – po 0,7 tysiąca.

Jeśli chodzi o praktyki, które podpisały umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia, największy odsetek – 11,4% – zlokalizowany jest w województwie wielkopolskim. Najmniej takich praktyk znajduje się natomiast w województwach lubuskim, małopolskim i łódzkim, gdzie stanowiły one zaledwie 3,8% ogółu. Te różnice mogą wpływać na nierówny dostęp do opieki stomatologicznej w poszczególnych regionach kraju.

Zmiany w strukturze pacjentów korzystających z opieki stomatologicznej

Analiza danych GUS pokazuje również, że większość praktyk stomatologicznych funkcjonuje w miastach. Aż 69,7% gabinetów stomatologicznych zlokalizowanych jest w obszarach miejskich, podczas gdy na wsi działa ich niespełna 31%. Dominującą formą działalności są indywidualne praktyki stomatologiczne, które stanowią 58,2% wszystkich gabinetów. Podobnie jak w latach poprzednich, tego typu praktyki częściej występują w miastach niż na terenach wiejskich.

Te zmiany w strukturze pacjentów mogą wynikać z wielu czynników, takich jak większa dostępność specjalistów w miastach, lepsza infrastruktura czy wyższy poziom świadomości zdrowotnej wśród mieszkańców miast. Jednakże, dla pacjentów z terenów wiejskich, ograniczenia te mogą oznaczać trudniejszy dostęp do regularnej opieki stomatologicznej.

Konsekwencje dla systemu opieki zdrowotnej

Spadek liczby praktyk stomatologicznych finansowanych publicznie, przy jednoczesnym wzroście liczby udzielanych porad, może prowadzić do przeciążenia istniejących gabinetów. To z kolei może skutkować wydłużeniem czasu oczekiwania na wizytę, a także obniżeniem jakości świadczonych usług. Ponadto, dysproporcje regionalne w dostępności do opieki stomatologicznej mogą pogłębiać nierówności zdrowotne między mieszkańcami różnych części kraju.

W kontekście tych zmian, istotne jest monitorowanie sytuacji oraz podejmowanie działań mających na celu wyrównanie dostępu do opieki stomatologicznej. Może to obejmować zwiększenie finansowania dla praktyk na terenach wiejskich, promowanie profilaktyki stomatologicznej czy wprowadzanie programów edukacyjnych dla pacjentów.